Architektura wnętrz to jedna z najbardziej wdzięcznych dziedzin architektonicznych. Wszyscy doskonale wiemy, jak na przestrzeni wieków zmieniały się kanony piękna. W tym artykule postaramy się przybliżyć niektóre z nich.
Nie będziemy ukrywać – wyposażanie wnętrz to jest to, co nas kobiety kręci naprawdę mocno! Największe wrażenie na wielu z nas robią pomysły sprzed lat. Na szczęście niektóre sklepy, takie jak novelle.pl odpowiadają na potrzeby swoich klientów i oferują meble tworzone w naprawdę przeróżnym stylu! Teraz rozpocznijmy jednak podróż przez wieki, która odkryje przed nami najciekawsze pomysły światowej architektury wnętrz!
Biedermeier
Biedermeier (niekiedy opisywany również jako bidermajer), to rodzaj stylu w architekturze, sztuce, literaturze i muzyce, który swoje korzenia ma w Środkowej Europie. Największą popularność święcił w Niemczech i Austrii, gdzie tamtejsze sfery mieszczańskie urządzały swoje pomieszczenia w tym stylu w XIX wieku. Bidermajer to europejski odpowiednik francuskiego stylu cesarskiego, amerykańskiego stylu federalnego oraz angielskiej regencji. O dziwo styl ten nie został nigdy dokładnie zdefiniowany. Na zasadzie obserwacji można również zauważyć, iż preferowane były jasne i pogodne barwy, zaś samo zdobnictwo przedmiotów było dość mocno ograniczone. Meble miały być przede wszystkim funkcjonalne. Prawdziwym hitem były stoły, które opierały się na jednej nodze.
Modernizm
Ludwig Mies van der Rohe powiedział niegdyś: “mniej znaczy więcej”. I to te słowa są najlepszym opisaniem stylu modernistycznego. Choć dziś mianem modernizmu określa się kilkadziesiąt prądów i nurtów w sztuce, to większość z nich posiada punkty wspólne. Najbardziej oczywistym wśród nich jest oczywiście prostota formy. Wszystkie meble, dodatki i innego rodzaju twory opierały się na bryłach geometrycznych. Uroku dodawały odpowiednie proporcje, które niejeden, z pozoru ciężki mebel, zmieniały w świetny dodatek do każdego domu. Prostota przeradzała się naturalnie w funkcjonalność. Prostota formy obejmowała również brak jakiejkolwiek ornamentyki, która zaburzała by harmonię.
Prawdziwą innowacją okazały się jednak otwarte przestrzenie, które zastąpiły małe i ciasne pokoje. Dążono do całkowitego zatarcia jakichkolwiek barier, czego najlepszym przykładem jest dom Pani Farnsworth, który powstał według projektu Miesa van der Rohe. Odznacza się on chociażby oknami do samej ziemi.
Neokolonialny
Przełom XVIII i XIX wieku to moment, w którym zaczął wykształcać się styl neokolonialny. Jego twórcami byli głównie brytyjscy oficerowie i plantatorzy, którzy po osiedleniu w azjatyckich koloniach próbowali dostosować mieszkania w taki sposób, aby przypominały im dom rodzinny. Istniał jednak dość istotny problem – drewniane meble źle znosiły długą podróż, z związku z czym zamawiano je z miejscowych materiałów u lokalnych rzemieślników. Ci wykonywali je według własnych umiejętności, przez co znacznie odstawały one od oryginałów. Meble i przedmioty wykonywane były z drewna, używano również innych naturalnych materiałów, które były bardziej lub mniej popularne w danym miejscu na ziemii. Neokolonializm to również ciepłe kolory, które są dominantą. Wszelakiego rodzaju rudości, brąze, czerwienie, żółcie czy zielenie – to wszystko było pożądane i doskonale sprawdzało się w domach brytyjskich kolonizatorów.
Neoklasycyzm
To zdecydowanie najbardziej wyróżniający się styl z tych, które zostały zaprezentowane powyżej. Jego korzenie sięgają XVII wieku, a na całym świecie przybierał przeróżne nazwy (w Polsce nazywany był stylem Stanisława Augusta). Wszędzie jednak neoklasycyzm wyglądał tak samo – podłogi pokrywane drewnianymi posadzkami lub marmurami, które układane były w różne wymyślne wzory. Ściany pokrywano różnymi materiałami, aby nadać im ciepły i ciekawy wygląd.
Niewątpliwym faktem jest jednak stwierdzenie, iż każda kolejny wiek charakteryzował się jakimś ciekawym stylem architektonicznym. Oprócz wyżej wymienionych warto również pamiętać o takich stylach jak polski dworek czy secesja wiedeńska.
